Radovan Zogović rođen je 1907. u selu Mašnica u Polimlju. Gimnaziju je učio u Beranama, Peći i Tetovu, a filozofski fakultet (Jugoslovenska književnost) završio u Skoplju. Bio je korektor u štampariji u Skoplju, profesor gimnazije u Skoplju i Zaječaru, vaspitač u internatu jedne privatne gimnazije u Beogradu gdje živi od 1935. godine. Često je proganjan i hapšen kao pripadnik revolucionarnog pokreta. Učesnik je narodnooslobodilačke borbe od 1941. U toku i poslije rata (do kraja 1948.) bio je na raznim odgovornim partijskim i društvenim funkcijama. Sarađivao je pod svojim imenom ili pod pseudonimima u naprednim i liberalno demokratskim časopisima: Literaturi, Književnom savremeniku, Stožeru, Savremenom književnom glasniku, Savremenim pogledima, Našoj stvarnosti, Srpskom književnom glasniku, Pregledu i Životu i radu. Uređivao je više časopisa koji su zbog svojih ideoloških stremljenja uglavnom bili brzo gašeni. Zajedno sa Veselinom Maslešom izdavao je list „Sloboda“ u Beranama. Umro je u januaru 1986.
Njegova najvažnija djela su:
Plameni golubovi, pjesme, Zagreb, 1937.
Na poprištu, članci, kritike, ogledi, Beograd, 1947.
Prkosne strofe, pjesme, Beograd, 1947.
Došljaci-Pjesme Ali Binaka, Beograd, 1958.
Artikulisana riječ, pjesme, Beograd, 1965.
Pejzaži i nešto se dešava, pripovijetke, Beograd, 1968.
Žilama za kamen, izbor iz poezije, Titograd, 1969.
Antologija crnogorske epske poezije raznih vremena, Titograd, 1970;
Lično sasvim lično, pjesme, Beograd, 1971.
Knjaževska kancelarija, 1976.
Noć i pola vijeka, pripovijetke, 1978.
Kožuh s pola rukava, kratki roman, 1985.
Supret za sjutra, pjesme, 1985.
Povremeno zauvijek, pjesme, 1985.
U književnoj kritici njegovog vremena, a i poslije njega, o Zogoviću kao čovjeku postoje često različita i oprečna mišljenja. O njemu kao pjesniku postoji skoro jednoglasno mišljenje da je jedan od najznačajnijih crnogorskih pjesnika XX vijeka i da su njegovo najznačajnije djelo Pjesme Ali Binaka. Iako je Zogović pisao pripovijetke, romane, hronike, eseje, kritike i polemike, ostao je zapamćen kao pjesnik. Dominantne teme i motivi njegovih pjesama su sloboda, kritika nepravde, priroda, gradski ambijent, Crna Gora, Balkan i njegovi narodi. Zogovićevi motivi izrastaju iz usmene tradicije, njegoševske tradicije, a žanrovski se kreću u rasponu od socijalnih do čisto opisnih pjesama.
Alegorija i metafora su osnovno figuralno obilježje njegove poezije, a stil, forma i leksika samosvojni, originalni, temperamentni i slobodni, a političnost njegovog svjetonazora je bunt.Zogović je bio pjesnik i pisac kome je stil i preciznost poput Gistava Flobera bila iznad svega. Simbole vadi iz prirode, a jezikom poezije i kroz jezik kao izraz ponire u duh naroda, u duh čovjeka, u duh vremena u osjećanja i misli. I poezijom i prozom prikazivao je dogmatizaciju političkih ideologija, te tragiku individue, čovjeka i njegovu samoću u sudaru s velikim ideologijama, ali, kako rekosmo, i čovjekov bunt i prkos.
Njegov pjesnički angažovani i satirični duh prisutan je i u njegovim đačkim pjesmama, a prve pjesme su takođe socijalne prirode na tragu Šantićevih socijalnih pjesama.On je jedan od književnika međuratne generacije koji svoj opus stvarao u snažnom dosluhu s političkim prilikama svoga vremena, te se za Zogovića može slobodno reći da je često njegova poezija politička i angažovana, ali je ona estetski i stilski izbrušena kao dijamant.
Iako je na tragu angažovane, socijalne poezije ova Zogovićeva, kao i druga međuratna poezija u Crnoj Gori, otvara puteve modernizma i modernog izraza; poezija koja pravi otklon od šablonizirane socijalne poezije i poezije socijalizma. Njegove pjesme djeluju skoro racionalno, imaju epski prizvuk; on pjeva o velikim,uzvišenim, moćnim osjećajima i doživljajima snažnih ličnosti, a suptilna liričnost je često pozadinska.
Zogović je pod velikim uticajem Njegoša i revolucionarnog romantizma. Kao i Puškin i engleski romantičari Zogović doživljava pjesnika romantičarski kao vrhovnog sudiju koji se bori za opštečovječansku pravdu i protiv političkih moćnika.
